داغ تنهایی

آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم 
                                         بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم
سردمهری بین که هر کس بر آتشم آبی نزد
                                                     گرچه همچون برق از گرمی سراپا سوختم
سوختم اما نه چون شمع طرب در بین جمع
                                                    لاله ام کز داغ تنهایی به صحرا سوختم
همچو آن شمعی که افروزند پیش آفتاب
                                                سوختم در پیش مه رویان و بیجا سوختم
سوختم از آتش دل در میان موج اشک
                                               شوربهتی بین که در آغوش دریا سوختم
شمع و گل هم هر کدام شعله ای در آتشند
                                                 در میان پکبازان من نه تنها سوختم
جان پک من رهی خورشید عالمتاب بود
                                                 رفتم و از ماتم خود عالمی را سوختم

اشک و آه

عمری چو شمع گریه جانسوز می کنیم
روزی به شب بریم و شبی روز می کنیم

***
اشکیم و جان گدازتر از آتشیم ما
آهیم و کار برق جهانسوز میکنی

صبرم عطا کن

 خدایا تو خود این وجود مرا ~  سراسر همه تار و پود مرا
  به عشق و مستی سرشتی اگر ~  یا غم عشق او از سرم کن به در
یا که صبرم عطا کن ~ یا نصیبم نما بینمش یک نظر ~ یا که دردم دوا کن
                                           * * *
چرا به نگاهش به چشم سیاهش ~ تو این همه مستی دادی
  اگر همه مستی، تو هستی مارا ~ به باده پرستی دادی
        حالا که جز غم نصیبم ندادی ~ راهی به کوی حبیبم ندادی
                           صبرم عطا کن ~ دردم دوا کن
                                           * * *
           چرا تو به جای وفا و محبت ~ به او رخ زیبا دادی
        به او سر زلف شکسته برای  ~ شکسته دل من دادی
                      عمر ی در این سودا به سر بردم خدایا
                    دور از لبش چون غنچه خون خوردم خدایا
                                           * * *
         حالا که جز غم نصیبم ندادی ~  راهی به کوی حبیبم ندادی
                            صبرم عطا کن ~  دردم دوا کن