امروز چهارمین روزیه که تو خونه هستم. نه جائی رفتم نه با کسی صحبت کردم.نمیدونم چی کار می خوام بکنم.
...
فقط خدا رو صدامیکنم.
و هر صبح و شام خدا را بسیار یاد کنید...
خیلی ها میکن...ولی به خودشونم دارن دروغ میگن.
خسته ام...خیلی...
اگر چه پیکرم سرد است
در آن جان دادن آخر
تپش های وجودم را
ولی ای کاش می دیدی !
درون برق چشمانم
هجوم وحشی یأس
و نگاه نا امیدم را ...
ولی ای کاش می دیدی !
چو اشکم بر سر سنگی فرو می ریخت
چو از هجران درون سینه ام آوار غم می ریخت
به خود پیچیدنم را
مردنم را ....!
کاش می دیدی !
آسمان ابریست
ومن آهسته می خوانم
شعر وجودم را برایت نازنین باران
وافسوس از هجوم قطره های اشک
که آری باز هم با دیدنت از چشم فرو ریزند چنان پر تب
ومن هر دم به یاد آخرین پرواز دل بیمار می مانم
به هر سو که رو آرم ببینم چشمهای پر زمعصومیت گل را
که باز هم اشک درمژگان فرو خورده
خودش را از نگاهم دور می سازد
نمی دانم به یاد حرف خورشید باز خواهد گشت
مدام بر بام بی تابی فرود آیم
وگاه با یاد اشعارش که می آید از هر سو
بدون یک نظر پیغام
آرام میگیرد
به یادم باش