باور کن...

باور کن صدامو صدایی که تلخ و خسته ست
باور کن قلبمو باور کن قلبی که کوهه اما شکستست

باور کن دستامو باور کن که ساقه ی نوازشه

باور کن چشم منو باور کن
که یک قصیده خواهشه

وسوسه عاشق شدن
التهاب لحظه هامه

حسرت فریاد کردنه
اسم کسی با صدامه

اسم تو هر اسمی که هست
مثل غزل ه عاشقانست

پر وسوسه مثل سفر
مثل غربت صادقانه ست

باور کن اسممو باور کن
من فصل بارون برگم

مطرود باغ و گل شبنم
درختم درخت خشکی تو دست تگرگم

باور کن همیشه باور کن
که من به عشق صادقم

باور کن حرفمو باور کن
که من همیشه عاشقم

دلم خیلی گرفته

بدادم برس ای اشک،دلم خیلی گرفته
نگو از دوری کی،نپرس از چی گرفته

منو دریغ یک خوب به ویرونی کشونده
عزیزمه تا وقتی نفس تو سینه مونده

تو این تنهایی تلخ،منو یه عالمه یاد
نشسته روبرویم کسی که رفته بر باد

کسی که عاشقانه به عشقش پشت پا زد
برای بودن من به خود رنگ فنا زد

چه دردی خدایا ،نخواستن اما رفتن
برای اون که سایس همیشه رو سر من

کسی که وقت رفتن دوباره عاشقم کرد
منو آباد کردو خودش ویرون شد از درد

بدادم برس ای اشک،دلم خیلی گرفته
نگو از دوری کی،نپرس از چی گرفته

به آتش تن زد و رفت تا من اینجا نسوزم
با رفتنش نرفته تو خونمه هنوزم

هنوز سالار خونس پناه منه دستاش
سرم رو شونه هاشه،رو گونمه نفسهاش

بدادم برس ای اشک،دلم خیلی گرفته
نگو از دوری کی،نپرس از چی گرفته

بدادم برس ای اشک،دلم خیلی گرفته
نگو از دوری کی،نپرس از چی گرفته

صبر کن ...

صبر کن عشق زمین گیر شود بعد برو
                                                یا دل از دیدن تو سیر شود بعد برو
ای پرستو به کجا قدر دگر صبر بکن
                                            آسمان پای پرت پیر شود بعد برو
یک نفر حسرت لبخند تو را می خواهد
                                                 صبر کن عشق نمک گیر شود بعد برو
تو اگر کوچ کنی بغض خدا می شکند
                                               صبر کن گریه به زنجیر شود بعد برو
خواب دیدی شبی از راه سوارت آمد
                                              باش تا خواب تو تعبیر شود بعد برو