کاروان

رفــــتی و رفتن تو آتش نهاد بـردل        از کاروان چه‌ماند جز آتشی بمنزل

ای مـطرب دهر پـرده بنواز
هان از سر درد، در ده آواز
تا ســوخته ای دمی بنالد
تا شیفته‌ای شود سرافراز

چــنـان در قیـد مـهرت پای بنـدم        که گویـی آهوی سـر در کمنـدم
گـهــی بر درد بـی درمان بـگریــم        گـهی بر حال بـی سامان بخنـدم
نه‌مجنونم که دل بردارم از دوست        مـده گر عاقـلـی بیـــهوده پـــنـدم

همه شب نالـــم چون نی… که غمــــی دارم، که غمـــی دارم .
دل و جان بردی اما…نشــدی یارم… یارم.

                      با ما بودی… بی ما رفتی …
                              چو بوی گل به کجا رفتی، تنها ماندم … تنها رفتی …

چو کاروان رود، فغانم از زمین، بر آسمان رود، دور از یارم… خونیــن‌بارم …

فتادم از پــــــا، ز ناتوانی … اسیر عشقم، چنانکه دانی…
رهایی از غم، نمی‌توانم … تو چاره‌ای کن، که می‌توانی
گر ز دل بر آرم آهی، آتش از دلم خیزد      چون ستاره از مژگانم، اشک آتشین ریزد

چو کاروان رود، فغانم از زمین، بر آسمان رود، دور از یارم… خون می بارم…

نه حـبیبی تا با او غـم دل گویم
نه امیدی در خاطر که تورا جویم
ای شادی جان، سرو روان، کز بر ما رفتی
از محفل ما چون دل ما، سوی کجا رفتی…

تنها مانـــدم … تنها رفــــــتی …

به کجــــایی غمگسار من، فغان زار من، بشنـــو، باز آی…باز آی…
از صبا حکایتی ز روزگار من، بشنو، باز آی
                                              باز آ… سوی رهی…
چون روشنی از، دیده ما رفتی…
                                 با قافله باد صبا، رفتی…
                                                   تنها ماندم… تنها رفتی…